Demek Böyle Ölünürmüş!

Kavgalar,
Sürgün edilir (aciz) fikrinden…
Hiç bilmediğin hayaller,
Tutuklanır gönlünde.
Avlularda beklersin geri dönmeleri,
Geri dönmeler…
Çoktan kalmışken mahşere…

Pembe dudakların gençliğe inat,
Titrek… Acı…
/türküler söyler o vakit./
Alnın bir kelebeğin ömrüdür ya belki sonu,
Gözlerin sır(at) a denk bir geçit…

Salkım taneleri gibidir g/öz torbacıkların.
Ellerine (kirli) yarasalar yuva yapmıştır.
Bedenin,
Zor bir denklem değilmiş aslında,
Dizlerin, ufacık bir ağrıda çözülür kalır.

Kaybolursun susuşlar içinde
/kaybolunca zikrin./
Bir zamanki sözlerin yüzünden (ilmek ilmek) asılırsın.
Söyleyeceklerinin hevesi varken içinde,
Belki…
/Çoktan/
Unutulmuştur bile yasın.

Dert başta uçuşur…
/bir karga sürüsü gibi.../
Derman çölde…
/bir avuç kumda saklanır./
Düşme peşine, düşme…
Bir damla seraptır göreceklerin.
Her ‘’Mecnun’um’’ deyişine de bir Leyla yas/aklanır.

Yol acıtır canını…
Korkutur puslu iklimler.
/Bir mucizeye bile/
Kalmamıştır artık geri dönüş.
Bir mayıs akşamı,
Bedenine zemheri iner,
Dersin ki:
‘’demek böyle ölünür/müş…’’