Demek Şiiri - Yavuz Mehmet Selim Yıldız

Demek artık gidiyorsun,
Naz desem yapmıyorsun,
Anladım, kendine layık görmüyorsun,
İşte orda dur güzelim,
Bu ne afra, bu ne tafra
Öylesine inandırmışın ki kendini,
Sanki gökten zembille inmişsin,
Sanki bulunmaz Hint kumaşısın,
Sanki dev aynasındaki hayalsin,
Ayaklar havada,
Burun Kaf dağında,
Her şeyi bilir,
Her şeyden anlar,
Hem de en iyisini,
Geç bunları güzelim, geç,
Öyle değilsin,
Benim gibi, sıradansın,
Sen de biliyorsun.
Duydum hakkımda söylediklerini,
Laf getiren çok olur!
Ya duymadıklarım…
Onu da gözlerin söylüyor zaten,
Ne düşünsen benim için,
Birine bin katılsın,
Kapına dayansın.

Demek artık gidiyorsun,
Bitsin diyorsun, bitti diyorsun,
Yaşanası şeyleri yaşatmadın ki zaten,
Sahi, neydi ki biten,
Aşk olsaydı,
Dillerin değil, gözlerin konuştuğu,
Ellerin değil kalplerin buluştuğu,
Gönüllerin özlemle tutuştuğu,
Bir yangını yaşardık,
Bizimkisi… Bir kâbustu,
İğneli sözlerle,
Çekilmez tavırlarla,
Yaşatmadın güzelim, yaşatmadın,
Kendini haklı görsen de,
Yanlış yaptın, ahımı aldın,
Burun kıvırma güzelim,
Gariplerin ahı yaman olur,
Yanarsın güzelim, yanarsın.

Demek artık gidiyorsun,
Gidene ne denir ki, uğurlar olsun,
Peşinden koşarım sanıyorsan
Aldanıyorsun.
Zaten eskidenmiş güzelim,
O büyük aşklar,
O yalvarışlar,
O ağlayışlar,
Şimdi… Gittiğinle kalıyorsun.
Git…
Öyle bir git ki,
Uzaklaş gözlerimin ufkundan,
Düş…
Düş artık yakamdan,
Bırak düşlerimi,
Terk et hayallerimi,
Ne kaderim,
Ne de kederim olma artık,
Geldiğin gibi git,
Git artık,
Aldırmam,
Cehennem buz kesse,
Şeytan melek olsa,
Yüzüne bir daha bakmam,
Derler ki güzelim,
“Hayat kısa, değmez bir vefasıza”
“Tak sepeti koluna, herkes kendi yoluna”
Öyleyse güzelim,
Sen yoluna,
Ben yoluma,
Durma,
Git,
Git artık,
Uğurlar olsun…