Demedin Bir Soluk Gül Şiiri - İsmail Bingöl

Gül-i ruhsârına düşmüş gönlümle
Azat bekleyen bir köleyim
Feryadın bini bir para bende
Narınla yanan yüreğimin
Hicrânını duymaz mı hiç yüreğin

Afâkı sarmış kızıllık
Ben ki zülfüne vurgun bir divâneyim
Her dem tazelenen derdimle
Hem sendeyim hem bendeyim

Faidesizlerden faide umdum
Sonunda kaldım çar naçar
Kurtuluşu fermanına mahsustur ruhumun
Nere gitsen peşindeyim peşindeyim

Tükenmez mi bu hicran,
Görünmez mi hiç Lokman
Göz göz olmuş sineme
Bulunmaz mı hiç derman

Kanayan bir güldür yüreğim
Kanar gülün aşkından
Gül ki çiçekler şahıdır elbet
Yanar gülün aşkından

Sonsuzluk habercisinden düşen
Bir katre güldü o
Bülbülü derde salan
Gülden düşen güldü o

Ve bizi aydınlatan
O gülün kendisiydi
Haber alırken haktan
Kızarırdı gül gibi
Gül kokardı nefesi

Gülün aşkıyla açarsa
Her yürek bir gül
Açılsın güller gülsün yürekler
Asırlardır ağlayanlar
Gülün sırrıyla olsunlar gül

Acıya alışkın toprağımızla
Aşıklığımız hep güledir bizim
Yıllardır dinmeyen feryadımızla
Kanayan bir coğrafyadır yüreğim

Bülbül derdin bilmeyen
Bilmez gülün kadrini
Güller ki
Hem mahzun
Hem boynu büküktür şimdi
Son sözümüz şu olsun
Ehlinin dediği gibi;
'Soluk gül,
Soluk bahar, soluk gül
Ağlattın beni her gün,
Demedin bir soluk gül.'