Demedi Deme Şiiri - Züleyha Aktaş

Demedi Deme

Kapında bekledim yıllarca.
Gecelerim sensiz geçti, yüreğim parçalandı.
Her geleni sen sandım;
umutlarım tükenmedi, yine de kırıldım.
Bir selamı çok gördün,
gözlerimden sakladın.
O suskunluk seni de yakar… demedi deme.

Ve ilkbahar geldi.
Dallar çiçek açtı; yüreğim hâlâ solgun.
Sen yoksun; rüzgâr saçlarını savuruyor, ben hâlâ hicranla bekledim.
Bir tebessüm et diye ümitlendim,
O tebessüm bana ulaşmazsa… demedi deme.

Yağmur yağdı pencereme; ıslanmadın hiç.
Kırgınlığımı görmezden gelip uzaklaştın derinlerden.
Sevdamı büyütürken kalbimi paramparça ettin.
O yalnızlık seni bulursa… demedi deme.

Bir lokma ekmeğimi, bir yudum suyumu pay ettim.
En derin yaralarımı sevgimle örttüm.
Kalbime taş koyup yollarına serdim.
O taşlar ayağına düşerse… demedi deme.

Gidişinle sustu bahar; kuşlar bile dönmedi.
Gece gökyüzü karardı, yıldızlar kayboldu.
Bir gün güneş doğmazsa ve üşürsen kışın içinde,
O soğuğu ben bilirim… demedi deme.

Sabırla sustum sana; belki dönersin diye.
Bir tebessüm yeter dedim, kalbin erir diye.
Ama yarım kalan sevda yeniden kanar diye,
O kan seni boğarsa… demedi deme.

Ve gün gelir anlarsın sevdanın değerini.
Geri dönmek istersin, ararsın yerimi.
Ama bulamazsan artık yitirdiğin ellerimi,
O pişmanlık ağırdır… demedi deme.

Ve bil ki; her vedada bir yara kalır ardında.
Her suskunlukta bir çığlık, gömülür yüreğinde.
Ama ben dimdik ayaktayım, gölgede bile ışıkla;
Ve sen dönmezsen, kaybolursun…
demedi deme.