Delişya Şiiri - Tunay Bozyiğit Seyduna

Delişya

Hayatı günden güne çölleştirdik biz...
yüreğimi sızlatmayan ayrılığım olmadı
bizimkisi başka kötü, beter be...
Güzel günlerimiz yola düşüp gittiler
yakalarını dilimin elinden yırtarak...
bal damlası gecelerimizi ardlarında bırakarak
hatıralara karıştılar... bal acıdı..
aluç ağacı bırakarak bozkır ömrüme
dağılarak yaşıyorum, dağ gibi çırılçıplak
yamacında her yaşamın sona geldiği...
kurak yalnızlığın hüküm sürdüğü...
Zindan köşelerindeki günlerim gibi
başladı çürümeye özgür günlerim de...
kömür sökülür gibi sökülüyor yüreğim göğsüm dağından,
yumulmuş karanlıklar etime, nem'ce...
Göğsüm sabır dağım, sustukça susuyor katılaşıyor...
kapatıyor patikalarını alıpta başını çıkmalara,
güneş koklamalara...
Sol yamacım suskun kentim...
ahraz dünya'm...
dilim bozuk saçlarım kocamışlar...
anlım kapalı gökyüzü, ışıklarını azaltmış gözlerimin,
bulut bulut kipriklerim, dokunsan boşalacak uçlarından
kan damlaları...
bakımsız yalnızlığıma ağlaşarak...