Delikanlı Şiiri - Uğur Ata

İki mekanı vardı delikanlının
Biri; yüreğini döktüğü, şiirlerini yazdığı odası
Diğeri; sevdiği ile el ele oturduğu ağaç altı
Dostları vardı delikanlının
Belki kendinden çok daha delikanlı dostları
Dostlarını severdi…
Şiir yazmayı, yağmurda yürümeyi…
Bir de O’nu.
Duygusaldı. Ağlamayı da severdi.
Ama hep yalnız ağlardı
O bile göremedi delikanlının ağladığını
O bile silemedi akan göz yaşını
Çok acı çekti ama hiç ezilmedi
Belki boynu bükük gezerdi ama
Yüreği hiç bükülmedi
Ve hep unutulmak korkusu ile yaşadı
Ve hep sevgisini düşünüp ağladı
Yapayalnız…

08.07.2000