Deli Saçmaları - II Şiiri - Yalçın Ergün

Bak, yağmur yağıyor... Ama sen sevmezdin yağmuru.
Hatta kar yağsın bile istemezdin değil mi?
Nedendir, ben seviyorum yağmurları ve hatta kar yağsın diye ölüyorum adeta...
...................................
Ne tuhaftır şu hayat! Ve ne tuhafız biz insanlar...
Sevdiğimiz yalnız bizi sevsin isteriz her daim.
En azından ufacık bir umut ışığı olsun der, bir kenarda hazır bekleriz hep!
Gel desin, sev desin, öl desin diye bekleriz...
Ama çağırmaz, ama sevdirmez... Ve ne acı ki öldürmez de!
Öyle mantık dışı hislerle severiz ki, ağzının içine bakarız bir tek sözü için
İyi kötü fark etmez, yeter ki bir şeyler söylesin, zerre kadar ilgilensin
Cam kesiği yaralar açsın kalbine, olsun... Yeter ki o yaralasın
Nasıl olsa bir gülüşü merhem olur, kapanmaz sandığımız yaralarımıza
Nasıl da güçlüdür hayal alemimiz, hep birileriyle bir yerlerde biliriz onu
Her an aldatmaya meyillidir yokluğunda, hep elinde bir bıçakla hazır bekler
Ve bile bile sırtımızı döneriz o gül yüzüne
...................................
Ben seni severim, sen bir başkasını... O başkası da çok daha başkasını
Biri de beni sever oysa hayal meyal, onu da başka biri seviyordur nasılsa!
Ve enikonu eşek yükü hüsranlara gebe karma-karışık ilişkiler
Aldatanlar, aldatılanlar, ağlayanlar yahut... Yani biz, yani ikimiz, yani hepimiz!
...................................
Ve tabii ki ben! Ailenizin şizofreni...
Ayrıntılar öylesine bir yer kaplar ki hayatımda
Her yönümle, her fikrimle sapkın bir simetroman olup, çıkmışım!
Gel gelelim; tüm aşklarım asimetrik, yaşantım ise derme çatma!
Bilenler bilirler... Çok güzeldir gözlerim, ama beceremem bir türlü bakmasını…
Hoşçakal…
09.04.2003