Deli Kız Şiiri - Bilal Karaman

Uçsuz bucaksız vadi şu koskocaman bayır
İmtihandayım sanki hasret ölümden ağır

Eteğin mi tutuştu bu ne telaş deli kız
Korkutmasın gözünü tarlamda yanan anız

Tependen tırnağına karaları giymişsin
Belli ki benim gibi bir mevtayı sevmişsin

Heyecan tir titriyor ateşlenen elinde
Cümleler işkencede can çekişir dilinde

Kafana koyduğunu anladım diyeceksin
İçindeki kuşkuyu kökünden sileceksin

Hatırlatma maziyi insafın varsa biraz
Dilim kalbimin sesi kaçırtmadan bir bir yaz

Sır değil aşinayım dikkatli bak görürsün
Vicdansız aşk elinden eğilip bükülürsün

Yola yeni çıkanlar sanıyorlar deliyim
Halimi soranlara diyorum ki iyiyim

Ondan böyle hüzünlü ondan böyle sarhoşum
Kalbimi aldı gitti gördüğün gibi boşum

Hayat değil benim ki çileyle doluyorum
Aklıma geldiğinde inan ki ölüyorum

Bana benden olmadı o girdi günahıma
Secde ettim el açtım yalvardım Allah’ıma

Kaç kez duydu dinledi inandığım olacak
Buyurdu ki her zalim şeytanından bulacak

Müjde diye haber sal çalındığım hırsıza
Bir ahım var tutacak var söyle hayırsıza

Nerde akşamlıyorum nerde sabah olacak
Bilmiyorum bu ömrüm nerde bir son bulacak

Ömrüm diye sevmiştim kitapsızın birini
Artık hissetmez oldum Taş bastığım yerimi

Aynandaki gibiyim benimkisi işte bu
Gözümden düşenlerin düştüğü her yer kuyu… Bilal KARAMAN