Deli Kız Şiiri - Mahmut Kızıloğlu

Ben bu kıza nedeyim hakim bey?
Kendini bulunmaz kumaş sanıyor.
Burnu havalarda sanki uçacak,
Gururdan kendine kanat yapıyor.

Ne uslanmak biliyor ne sakin durmak,
İşi gücü varsa yoksa gezip tozmak,
Vallahi Eyüp sabrı ister buna dayanmak,
Her akşam bir barda sızıp kalıyor.

O dağıtıyor topluyorum ardından,
Süt dökmüş kediye dönüyor sonradan,
Yinede kıl aldırmıyor burnundan,
Kendini padişah kızı sanıyor.

Aslında böyle değildi önceden,
Şımardı biraz fazla sevmekten,
Önceleri dedim heralde gençlikten,
Oysa yaşı geçtikçe daha azıyor.

Belki evlilik çare olur uslanır dedim,
Gidip nikah memuruna gün kestirdim,
Evlilik hiç yaramadı canımdan bezdim,
Kendini azraile ortak sanıyor.

Yedi yılım geçti işte hep böyle,
Yedi yıl oldu sanki yedibin sene,
Evliya bile olsa dayanamaz böylesine,
Bu kız önüne geleni kırıp geçiyor.

Nihayi son durum huzurundayım,
Cayarım sanma hakimim kararımdayım,
Mahkeme atma biran önce boşanayım,
Kendisi deli benide deli ediyor.

Şükür iyiki çocuğumuz olmadı,
Olurdu ama gelgörki güvenim olmadı,
Çocuğumuz olsa söyle kim bakardı,
Bu kendinden başkasına değer vermiyor.

Söyle 'yaz kızım'a bu iş bitsin,
Onun yolu ayrı yoluna gitsin,
Dilerim Allah muvaffak etsin,
Baksana ordan bana nasıl gülüyor.

Mağdur o değil benim ben,
Kokuyorum sevgi kelimesinden,
Kızıloğlu'yum artık düştü gözümden,
Doktorluk hastabu, kendini bilmiyor.