Deli İle Bal Yeme Şiiri - Hanifi Kara

DELİ İLE BAL YEME

Şaşırsan da yolunu, Sibirya’da, tipide
Soğuktan titre, üşü, deli ile bal yeme.
Kutuplar diyârında, hem de kardan evlerde
Geçir de dağda kışı, deli ile bal yeme.

Her sözü mâlâyâni, ne olur ona kanma
Ussuz olan bir insan, sakın uslanır sanma
Etli, sütlü diyerek, yediğine aldanma
Tek ye de yavan aşı, deli ile bal yeme.

Hele bir kontrol et, deliliği demli mi?
Kimse bilmez hâlini, kederli mi, gamlı mı?
Meczup ise bir kişi, gerisi önemli mi?
Kaç olsa olsun yaşı, deli ile bal yeme.

Gözünü bilye gibi, sağa, sola çevirir
Söylediği her sözü, ya büker ya evirir
İnsanı mahcup eder, saçar, döker, devirir
Görür doğruyu şaşı, deli ile bal yeme.

Ecel ânı geldi mi, demez daha vakit er
Her canlıyı yiyen yer, elbet bizleri de yer
Eğer huzur istersen, şu sözüme kulak ver
“Akıllıyla taş taşı, deli ile bal yeme…”

15/12/’08
Hanifi KARA