Deli Gönül Yanarsın Şiiri - Cahit Konut

Kerem olup bir Aslı’nın oduna,
Yanarsın da deli gönül, yanarsın.
İçip içip aşk şarabın tadına,
Kanarsın da deli gönül, kanarsın.

Cennet-i Alâ’da huriler gibi,
Kayalarda öten meriler gibi.
Çiçekten, çiçeğe arılar gibi,
Konarsın da deli gönül konarsın.

Bir mesken tutarsın kaya sathına,
Kartal gibi çıktın göğün katına.
Dizgini olmayan aşkın atına,
Binersin de deli gönül, binersin.

Çok yükseğe çıkma alırsın hava,
Mevlâm, melâneti başından sava.
Ağacın çotuna kurarsın yuva,
Dünersin de deli gönül, dünersin.

Hayır gelmez, haram karışan maldan,
Öğün olmaz eğer, gelirse elden.
Uçup da konduğun, çürümüş daldan,
İnersin de, deli gönül inersin.

Söz ile sohbette ölçüsüz atma,
Şerefin, namusun paraya satma.
Kıymetin bilmeyen ellere gitme,
Dönersinde deli gönül, dönersin.

KARAC’OZAN; kaya gibi, taş gibi,
Kara göz üstünde, hilâl kaş gibi.
Yanmayıp da tüten bir ataş gibi,
Sönersin de deli gönül, sönersin.

28 Kasım 2015 GÖLBAŞI