Kendiyle konuşmayan delidir,
Başını alıp gövdesinden ayrılmayan ölü…
Yolda kendimle konuşurken gördün de yaftaladın mı beni?
Kördün de görmedin, dünya uluslarına seslendiğim o günü,
Göremedin dalgaların üstünden uçup kavuştuğum dağları.
Sesim kâinata dağılır benim, sen duymadın.
tozlu bir şemsiye durur
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla
Devamını Oku
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta