Dejavu Şiiri - İkramettin Ceylan

Yaşamın bir döneminde durup rüzgara baktım,
ekin ekmeyi unutan ellerimi gördüm.
uzun bir kış mevsiminden sonra, ilk güneşi görüpte tomurcuğunu açan çiçek...
Ve...
dedimki kendime, bu budalaya ne olduysa
olacaktır bana da...

Ya taştan fışkıran bir pınar,
yada suyu tutan bir sarnıç...
nerden geldiğimi unuttum, kim olduğumuda.
imgeler hava boşluğunda kayıp
aynadaki yüzün kim? sen kimdin? ...
...ZüLfiyE...