Deja vu Şiiri - Özgür Engüzel

yaşayabileceklerimin
en anlamlısını
sensizliği yaşıyorum.
aklımda
sevgini gördüğüm gözlerin.
gözlerimde
susturulmuş ışığın
yüreğimde eksiltilememiş
sen!

seninle yürüyorum
karanlığı.
acılara bölünmüş
her biri ömür uzunluğunda ki
tüm sokaklarını da.
ve, birlikte ıslanıyoruz
seni beklerken.
sonunda
gelmeyecek olmanı bilerek beklemenin kırmızılığında ki
yağmur damlalarıyla.
sonra
sonra sen ve ben
Üzerimizde ki
yağmur damlaları
birde içimin kanamışlığı...
sokak lambası aydınlığında ki
odamdayız işte.
penceresinden
hangi ışığın aydınlığında
ne düşündüğünü
ne yaptığını
belki karanlığa yansır diye
görebilmek için yüzünü.
ışıkların
ŞİRİNYERine bakıyoruz
bir süre...
hayal kırıklarımızı alıp
bir sürede,
odamın herhangi bir yerinden
her yerinde ki resmine.
sensizliği yaşıyorum
sessiz, suskun...

sensizliğin acısıyla
bir çay demliyorum.
seversin diye
konuşuruz diye
ama bilmiyorsun!
her defasında
olmasını istediğin gibi
sevdiğin gibi
hazırladığım çayını
can fincanda soğuttuğunu.
ve,
çay soğukluğunda bile
konuşamadığımızı.
evet, konuşamıyoruz...
yaşamım sorulu, sorgulu
ama sorularım yaşamsız.
bumerang gibi
yanıtsız geri dönüyor.
geri dönen her soru
penceremin aralığından
odama dolan
yüreğinin soğukluğuna karışıyor.
buz tutuyor dört duvar.
ortasında
titreyen ellerimle
bu şiiri yazarken ben
hani o hiç yokmuş, bilmiyormuşuz
hani o gelip
bizi bulmayacakmış gibi yaşadığımız sona
bu gecede yaklaştırıyor
yüreğine çarpan
soğukluğuyla dönen
yaşama isteği...yle dolu sorularım.
bir soru daha
bir soru daha
derken
bir adım kala
Özgürlüğe...
yüreğimdeki,
elleri belinde
çatmış kaşlarını karşıma dikiliyor.
sadece bakışıyor
konuşamıyoruz...

sensizliği taşıyorum
buz tutmuş yarınlarıma.

Aklımda,
gözlerinin gülüşünde ki
içtenlik.
yüreğimde sevgim
ikide çocuk
biri
küskün, suskun bakıyor

yanıtsızlığın bilinmezliğiyle
dalıp gidiyoruz...
uykunun bilinmez derinliğine.
her geceyi
sevişerek
birlikte taşıyoruz sabaha.
dudakların
dudaklarında karşılıyoruz günü
neler taşıdığını bilmediğimiz.

güneşin batışıyla
odamdayız.
kapayınca odamın kapısını
çıkarıyorum yüreğimden seni
yine birlikteyiz.
yıllarca sürecek
geceyi hazırlıyoruz sabaha.
her gece her gece....
ve ben,
ihanetlerin
en acısının bilinciyle...
bir akşam
soluksuz kalsa.
içindeki sevgiyle
dursa bu yürek
yada
yada kaşlarını çatmasa
ardımdan el sallasa
diyorum.

13/12/2003
Özgür ENGÜZEL