Değmeli Şiiri - Tamer Arabacı

Bir daha mı, Asla! dediklerin rüyalarına girmiyor mu?
Ölürüm ama diye kestirip attıkların yine yaşanmıyor mu?
Bu hengâme niye o zaman.
Küsmek umutlara, neden.
Hani göğsünün tam ortasında dolu dolu yaşananlar paha biçilmezdi.
Hani her şeye rağmen sevmek çok güzeldi.
Sevilen gitmeye mahkûm seven hasrete… Hep böyle olmuyor mu?

Ne kadar gerçekse yaşadığın duruyor o kadar zaman.
O kadar bariz ki suçun, söyle ne yapsın aklını alan.
Sen açmadın mı kapılarını yüreğinin.
Utanma söyle sanki yollarına güller döken sen değildin.
Şimdi kalkmış sitemler ediyorsun bir de sıkılmadan.
Hadi kalk! Bak yaşanıyor yine hayatlar. Ve çare yok başka unutmaktan.

Biliyorum yorgunsun.
Bir hayli sürecek gibi suskunluğun.
Elbet bir gün sonun başlangıcı gelip tam ortasına oturacak bağrının.
Ama o gün bugün değil.
Artık nefes alma zamanı.
Nadası duyguların, yaralar sarılmalı.
Adam gibi bir hikâyesi olmalı bu yolculuğun.

Kimbilir! Yitip giden güzelliğin sana bıraktığı hediyesi belki yarınlar.
Hep hüzün esmez ya! Alır götürür hüznünü esen rüzgârlar.
Düşün ki artık O yok, korkular da bitti.
O kadar yakınındayken hissettiğin kahrolası uzaklık da yok.
Birinin kollarında görme endişesi tarih olmuş,
Çaresizliğin pençesinde kıvranmak hiç yok.
Anlayacağın her son için yazılmış yeni başlangıçlar var.

Bak! Sabah oluyor. Güneş doğdu doğacak. Hadi ver elini…
Bir rüyaydı deyip geç, ne olduysa oldu ve nihayete erdi…
Değil mi ki ölüsü olan bir gün delisi olan her gün ağlarmış,
Defnet geçmişi yalanların huzurunda ama elbet haklı tebessümün ile
Her şeye rağmen hayat yaşadığına da öldüğüne de değmeli.

TmR 06.09.2017 22:58