Değişmem Şiiri - Kasım Kobakçı

Değişmem, pazar günlerini asla,
Lacivert düşler ve alışılmadık yalnızlıklarla.
Ağır adımlarımda, hüzün dokunuyor ruhuma,
Unutulmuş anılardan, çıkar gelir ya.
Doluşmuş içime, solgun yanaklarının sıcaklığı,
En çok, hayali seslerine aslında.
Susarım orada...
*
Değişmem, pazar günlerini asla,
Çocukluğumun, ilkbahar bahçelerindeki hatıralarla.
Dinlemeyi özledim eski masalları, oynadığım oyunlarda,
Pencere sohbetleri, eksik pervazlarda.
Dostluk sevinçleri özlerim, yaşam uğruna,
Gülümserken içimin baharına, çay kuyruğunda.
Kaybolmayı dilerim, akşamın kalabalığında,
Sadece bir fidan olsa da, sokağımın başında.
Uzaklaşmayı dilerim...
Haklı gerçeklerle, bir hiçim ben sana,
Görünmeyen ışıktır, lakabım.
Senden ayrı nefes almak uğruna, dünyaya gelmişim,
Bir de, gereksiz lazımlık.
Yaşamayı dilerim, bütünüyle seni düşünmek uğruna.
*
Değişmem, pazar günlerini asla,
Rüzgarların fısıltısı, sonbahar dinginliğindeyken.
Uzak, kent zamanlarında,
Kederli gidişlerine biriktiriyorum, çözümleri.
Fırsat bulup teninden,
Çok görürken gün ışıklarını, yetersizliğim.
*
Değişmem, pazar günlerini asla,
Kabul ederim, ancak olgunlaşınca.
Sade ve sakin yolculukla, aynı zamanda,
Irak seyahatleri de.
Mor kasımlarda,
Orta okulun ardında,
Çıkmazlarından uzakta, yollar da...
*
Değişmem, pazar günlerini asla,
Mevsim dönüşlerinde, ilk geceden bir farklılıkla.
Hüzünlü bir birliktelik ve ülkeyi gönülden çıkarıp,
Aşırı zorlukların, genç umarsızlıklarında.
Kötücüllük neticesinde,
Yakın bir bölgenin ikramında.
Bizden bile, gölgesini gizledi yaradan,
Öylesine yapayalnızdık, vicdansızca...
*
Değişmem, pazar günlerini asla,
Kusursuz yaşayamadık, hiçbir dönemi.
Gözler önünde keder,
Eksik her zaman, bir şeyler.
İnandırdık kendimizi, yarım gülüşlerle,
Samimiydik, evlat büyütür gibi bağımızda.
Yaşlandık lakin, tek başına daima...