Değirmen Üstü Çiçek Şiiri - Hamit Atay

Değirmen Üstü Çiçek

Bir çiçek vardı,
Ne bahçede büyüdü ne saksıda…
Kırda değil, ovada değil,
Eski bir değirmenin üst başında,
Yalnız ama inatla yaşardı…

Kimse uğramazdı oraya,
Unutulmuştu değirmen gibi…
Ama o çiçek,
Her bahar yeniden açardı.
Kimseye aldırmadan,
Görülmeyi beklemeden…
Sadece toprağına sadık,
Sadece rüzgârla sırdaş.

Belki de bendim o çiçek.
Yalnızlıkla yoğrulmuş,
Ama hâlâ renk taşıyan,
Bir değirmen üstü güzellik gibi
Kimsenin adını bilmediği bir çiçek…

Ben seninle sevdim rüzgârı,
Seninle alıştım suskunluğa.
Adını koymadığım duyguların içindeydi sen,
Bir yokuşun sonunda,
Kimsesiz bir yürekteydin belki.
Ama en çok da bendeydin…
Sessizce, inatla,
Ve hep ilk günkü gibi.

Her bahar yeniden yeşeriyor içimde o çiçek,
Her hatıra bir yağmur gibi düşüyor toprağıma.
Ve ben hâlâ bekliyorum,
O değirmenin taş duvarlarına yaslanıp
Senin esmeni…
Bir rüzgâr olup çiçeğime dokunmanı…

Çünkü biliyorum:
Bazı çiçekler sadece bir kişiye açar,
Bazı şiirler sadece bir yürek için yazılır.

Şiir Hamit Atay 18.04.2025