Değirmen Şiiri - Önder Karaçay

Hayat, un gibi ezilenlerin,
Sırasını bekleyenlere öğüt olamadığı
Bir değirmendir

Sırasını bekleyen öğütülür
Direnen tek başınadır

Dönen bu dikenli çölde
Hayat mı kalır?

Yenilmesi zor bir rakip değil ki
Bizi sömürenler

Sessiz kabullerimiz
Ortak direniş refleksinden yoksun halimizdir
O hayattar kitleyi yaşatan

Körün bildiği çarptığı yerden ibarettir

Hayatın doğuştan kendine has
Bir sistemi olmasına rağmen
Din ve ideoloji mitleri
Bu sistemi tahrip etmektedir

Dünyaya yeni gelen bir çocuğu
Mal ve mülk debdebesi
Şekillendirdiği müddetçe
Hayat muhtaçlık üretecek
Bu debdebe de kimseyi mutlu etmeyecek

Hayatın iyiliği, doğumdan önceki geçmişe
Ölümden sonraki geleceğe kalır

Hayat doğumdan ölüme
Çeşitli fiil ve hareketler silsilesidir
Bu değirmen de öğütülenler iyi bilir

Varoluş piyangosunun cümbüşü
Ana rahmine seçimsiz düşüren
Zengin/fakir çekilişinin çelişkisinde yok olur

Gücümüz; gücü bize karşı kullananların
Elinde kaldığı müddetçe
Hakkımızı bizden başka geri kim alır?

Sakalını değirmende ağartanlar
Kendini yaşlanmış sayar

Bu koca değirmende
Kendini satmayana ekmek yok
Bedava tıkınanlar yüzünden aç çok

Bu yüz karasını
Hangi su temizleyebilir?

İnsanın enfüsi hali değirmen taşı gibidir
Çareyi bildiği halde ya öğütülür
Ya da kendi kendini öğütür

Önder Karaçay