Değirmen Şiiri - Kpt Yılmaz Bektaş

Onca değirmen varken
Ben seninle savaşmam
İstesem de savaşamam
Ben seninle savrulurum
Nereye çıksa da yollar...
Sağanakta sırılsıklam
Salıncakta ağlayanlar
Esen yelin azizliğinden
Düşüp kalkamayanlar.
Hep suyun başındaydılar
Ne kadar da temizdi oysa
Yatağından niye çıktı ki
Altan bir şey çevirmişler
Bile bile kaynağından
Dipten sessizce
Döndürmüşler
Tersten yol alanlar
Tasasız ahmak kafasından…
Ya düzen!
Sorsan çok bahane.
Aman bana ne!
Desen de korkuyorsun
Ters yolda iz sürerken
“Ben ne ara!”
Demiştin sonunda
Hiç ummadığında;
Kafanı kaldıramadan
Yola girince anladığında
Ayrı tastan aynı suyu…
Sen artık herkes gibisin.
Ve bu kötü şey değil!
Rüzgar bazen ters eser
Su ilk kez kirlenmedi ki
Her şey insanla başladı
Adem’le Havva
Sonra tüm çocukları…
Yüzüyoruz bir teknede
Nuh nebiden kalma
Yalansız dünya özlemi
Düşmek an meselesi
Sarılmışız yalana
Yılanın korkusuna
Dişimizi sıkmaktan yorgun
Gerçekte içimiz dışımız riya
Olur! Riyan kabul olsun
Rüyaların da tersi
Artık kabus görmeyeceğiz
Başımız da ağrımayacak
Payımıza razı olacağız
Azı alacağız!
Bak insanlar geçiyor
Geçmişle gelecek
Zaman zamana karşı
Direnmeye ne gerek,
ihtiyaç olan yeni bir Ben!
Postacı geliyor eskilerden
Bir mektup getirse yeniden
Gerçeği anlatan geçmişten
Gerçeği aydınlatan gelecekten
Yine hayal mi kuruyoruz?
Ikınmadan olmaz!
Bu hiç de doğru olmaz…
Sırtımızı kendimize yaslasak
Gözlerimizi olabildiğince açsak
İstediğimiz sahneye çıksak
Ne istiyorsak o olsak
Sahnede neye döneceğiz
İnsanın doğasından daha doğal…
Yılmaz BEKTAŞ