Değirmen Şiiri - Yüksel Koç

DEĞİRMEN
Dere kenarında suyun başında
Kim bilir bilinmez kaç yüz yaşında
Nice hatıralar saklı taşında
Döndükçe maziye götürür beni.

Yıkılmış bentleri bozulmuş arkı
Kesilmiş suları dönmüyor çarkı
Şimdi viraneden kalmamış farkı
Baktıkça maziye götürür beni

Ambarı abarası yere serilmiş
Kırılmış kötürge yana devrilmiş
Unluk kaderine küsmüş darılmış
Sitemi maziye götürür beni

Yeşermez söğütler artık kurumuş
Ötmüyor serçeler kalbi kırılmış
Ağlıyor domuzluk ota sarılmış
Ahvali maziye götürür beni

Gayrı çakıldağın gelmiyor sesi
Yanmıyor ocaklık yoktur neşesi
Burnumda tütüyor çıranın isi
Kokusu maziye götürür beni

Dam başı çökmüş loğu yarılmış
Baltacık paslanmış mili dağılmış
Çekiç tarak bitkin düşmüş yorulmuş
İzleri maziye götürür beni

Zamanın rüzgârı pek deli esmiş
Değirmenci dayı umudu kesmiş
Kapatmış kapıyı kilidi asmış
Sözleri maziye götürür beni

Ozan Yüksel eski defter kapanmış
Çürümüş teknesi sepet kurtlanmış
Ne bozlak ne seklem ne haral kalmış
Her bir şey maziye götürür beni
Yüksel Koç.