Çok öldük,
bir ölümün acısını
başka bir ölümün açısıyla hafifletecek kadar çok.
Bir solukluk nefese muhtaç bırakıldık, boğulduk.
Gövdemiz sadıkken toprağına,
çürük ağaçlar gibi devrildik.
Beton yığınları altında ezildi sevdiklerimiz.
Yandık,
ezildik,
boğulduk,
vurulduk.
Biz artık ölü sevdiklerinizin soğuk ellerini tutmaktan yorulduk.
Deyin ki onlara,
yaşama sevincini unutanlar,
ölüm korkusunu da unutur.
Kayıt Tarihi : 12.12.2020 18:01:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!