Defolu Şiir Şiiri - Bülent Şavkın

Yitik bir çağda yaşadım ben.
Sevginin olmadığı, yada duyulmadığı,
İnsanın bir yerde otururken,
sırtını kapıya dönemediği bir dönemde.
Bu dönemde farklıydı herşey...
Yarin elinden tutamazdın, yatıyor olsanda.
Sarılıp koklayamazdın tenini,
Seni seviyorum da yasaktı yüksek sesle
Gözler konuşurdu sadece gizliden gizliye.
İşte ben bu yüzden çok sevmem sözcükleri
Bakışım bu dönemde anlam kazanmıştır.
Aşkın yasak, kardeşliğinse alabildiğince desteklendiği,
Döneme ait defolu bir ürünüm sadece.
Üretim hatası yani...
İşte bu yüzden dökülmez dilimden aşk şarkıları
Oysa nasıl da farklıydı sevda o yaşta
Yitirince anlıyor insan
Ama getirileri de yok değil
Şimdi kim, kimle paylaşıyor acıyı da aşını da
Dosttan öte bir kardeş gibi
Kim paylaşıyor cebindeki parayı,
sevince ve kedere kim ortak çıkıyor.
İşte ben bu yüzden sevmem yeşili
Doğanın en güzel rengi de olsa.
Sevinenle sevinirim,
üzülen beni yıkar,
duygusalım besbelli...
Kıskanmadım ne parayı ne aşkı
Ama şarkıları kıskanırım katılır dudaklarım
Kulaklarımda eski ezgiler dillenir.
Şarkıları bu yüzdendir sevmem
Hüüüp diye,
yakalarsam muck muck diye değildir şarkılarım.
Ben duygusal ezgilere bayılırım.
Kardeş türküleri de dinlerim
Dört bir yönden gelen sıvaşmayan,
Ayrışmayan birleştiren.
Coşkuyu da depresyonu da çabuk kaparım.
Yitik bir çağda yaşadım ben
Sinirlenmem kolaydır, yatışmam da öyle
Mimiklerim yoktur benim renk vermem kolayca
Ama gözlerim anlamlı bakar.
Çoğunluk onlarla anlaşırım.
Pazar esnafı ondandır ki anlar
malını beğenip beğenmediğimi
Söylemeden doldurur.
Haksızlığa dayanamam,
İsyan, ortağımdır her işte
Böyle bir adamım yitik çağda yaşadım
Anlaşılmazlığım defomdur sadece
Defomsa gururum.

(19.12.2001 İstanbul)