Dedim ya Şiiri - Özgen Öz

Adını Koyamadığım Sevdamsın

Dedim ya,
adını koyamadığım sevdamsın sen…
Belki de bir rüzgârın tenime değip kaybolduğu anda
içime işleyen o bilinmezliktin.
Saklamak mıydı seni sevmek,
yoksa saklandıkça daha mı çoğalıyordun içimde?
Bir limana sığınır gibi değil de,
kendimi terk eder gibi attım yüreğimin en kuytusuna seni.
Issız bir liman,
gelmeyen gemilerin bekleyişi kadar sessiz,
bekledikçe tükenen bir umut gibi…

Yaşamak seni — işte öyle,
gizlice,
ruhumun delhizlerinde yankılanan bir dua gibi.
Bir nefesin adını anmadan,
her sabah seni özleyerek uyanmak gibi.
Bir damla suya düşen gölge gibi
vardın da yoktun da…

Adını koyamadığım sevdam,
belki de en güzel yanın buydu;
tanımsız, sahipsiz,
ama bir o kadar derin…
Esaret miydi seni sevmek?
Yoksa özgürleşmek miydi seni gizlemek?
Kendimi sustururken adını içimde söylemek,
özlerken bile sesine dokunamamak.

Bir alaca sessizliğin içinde kaybolmak bu,
rüzgârda yankılanan bir “keşke” kadar ince.
Sana benzeyen her yüzde durmak,
her gülüşte seni aramak,
her sessizlikte içimden geçeni duymak…

Dedim ya;
adını koyamadığım,
içimde bir sır gibi sakladığım sevdamsın işte.
Gitmiyorsun ki benden hiç;
ne yüreğimden,
ne baktığım her yerden,
ne de varlığımın derinlerinden.
Bazen bir sokak lambasının altında,
bazen yağmurun ıslattığı bir kaldırımda,
birden sen oluyorsun her şeyde…

Tüm şiirler seninle başlıyor artık,
bütün şarkılar seninle bitiyor.
Her mısrada bir hatıran,
her nakaratta bir bakışın gizli.
Duygularım dizelere sığmıyor,
kelimeler yetmiyor seni anlatmaya.
Bir ben, bir sen, bir de aramızda
söylenememiş bin cümle...

Bense gözlerim hayalinde,
yine susuyorum.
Of dedim ya…
henüz adını bile koyamadım senin,
ama her duamda, her nefesimde varsın işte.
Bir adın yok belki,
ama yüreğimde binlerce anlamla anılıyorsun.

Adını koyamadığım sevdamsın sen —
ömrümün eksik cümlesi,
yarım kalan bir hikâyenin son satırı,
ve her gece içimde yeniden doğan
bitmeyen bir “sen”sin işte...