Dayım Şiiri - Bekir Dalkıç

Bunalım(dayım).
Ben değilim dayım.
Kumarda kaybetti her şeyini.
Kazada koparttı bir bacağı.
Polise kaptırmış ehliyetini
Aradım hemen bacanağı.
Neyse ki dikildi yerine o bacak.
Vay anasını satayım şaşırdım.
Nasıl da diktiler öyle o bacağı,
Oldu mu şimdi dayı, kim sürcek o arabayı?
Kaç kere uyardım birde, bırak şu illeti diye.

Amaaan ne yapalım oldu olanlar işte!
Geçende boşanmış halayla bizim enişte, kendisi biraz fazla genişte.
Göndermiş yeğenimi hastaneye, geçmiş olsun demişte.
Neymişte kendisi gelememişte.

Amcaaa bu senede evlenemedik amca.
Sen de oradan atıp atıp tutarsın anca.
Herkes buldu kendine göre birini,
Bizse yine kaldık böyle tek tabanca.

Sana bir şiir okuyayım mı dayı aklımdan.
Bir kız sevdim ölüyordum aşkımdan.
Güya onun için tektim, geleceğim dedi sonra da ekti.
Ah Raziye Raziye, sen de uyum sağladın ya araziye.
Yalnız bir şey söyleyeceğim ama kızma dayı.
Birikmişti borçların dağ gibi, ödemem gerekti.
Sattım gitti senin şu arabayı.

Bunalım(dayım) dayı.
Ben değilim dayım dayı.
Bu sabah uyandım erkenden.
Toplamadan çıktım benim (o) dayı.
Dönerim dedim belki.
Nalbura uğradıydım geçerken
Kendimizi asalım mı bir ara?
Cennete gideriz belki.