Davetsiz Ölüm Şiiri - Adalet Serenal Karasu

Bir gün,
Koşmaya başladım penceresinden.
Hızlıydım, umutlarım vardı, ve gençtim.
Gökkuşağının renklerini gömlek yaptım üstüme.
Hayallerimdende uzun yıllarım vardı önümde.
Bugünkü zamanı geriye iterdim bu sebeple.
Bir gün, tükenebileceğini hiç düşünmeden.
Zaman doldu avuçlarıma, parayı kazandım.
Para taştı avuçlarımdan, iç gıcıklayan hayranlıklar eşliğinde,
Önemli oldum.
Tadına bakabileceğim açık büfe gibiydi hayat
Ve karışıyordu içimde her şeyin tadı
Meltemi andıran bir mutluluk dalgası…
Ara sıra imla hatası oluyordu
Ama sevmem için daha çok zaman vardı.

Bir gün,
Yorulmaya başladım penceresinde
Gözlerini yeni açan çocuk misali
Bomboş baktım gökyüzüne
Bir nefesle içime alabilirim sanmıştım hayatı
Bir nefesle sadece yaşayabileceğimi anladım.
Koşmaya başladığımda topraktım
Sonra üstüne betonarme binalar yapmıştım
Önümde uzun yıllar vardı
Ama hayallerimdende uzun değil!
Ve sanırım betonarmeleri yıkmama
Kendi ellerim izin vermiyordu
Zaten bakışlarım her şeyi anlatmaya yetiyordu
Ama kimse anlamıyordu
Gözümdeki siyah yuvarlağın
Net donukluğunu askıya alıp
Sarı yeşil renklere acıkmış olduğunu.

Bir gün durdum penceresinde,
Baktım,
İçimde en küçük nokta sızlarken
Ağladım..
Yıllardır açık duran pencere
Bugün kapalıydı…

Birgün,
Durmuşum penceresinde
Perdeler kapalıymış
Galiba geç kalmışım
Ve ben ağlamışım.