Davetli Turgut Uyar Şiiri - Özgür Doğa

sokağın köşesinde vuruldum köpekler vardı çok
çok karanlıktı sen yoktun

aradım meyvelerine taş attığım
ağaçları ağaçları ağaçları karanlığın
koynunda cesedim cesedimin üstünde
köpek gölgeleri vardı sen yoktun

eda bizim evdeydi hatice
salıncakta sallanıyordu ikisi de
gülüyordu şaşkınlar mıydı değillerdi
içlerinde yalnızca gülmeyen
bendim şaşkın olan da vurulduğumda
ağustostu tam ayın ortası sinekler
yüzüme konuyordu sinekler intihar ediyordu

beni vuran bizden gibiydi eskiden
ama çok eskiden belki de
bizden değildi de rol yapıyordu
iyi aktör değildi gülmesi
gülme konuşması konuşma değildi
yalnızca beni vurdu sürekli beni
beni beni beni ilk defa
uykudaki son defa da
yürüyen beni ölmüştüm
şehit miydim sıcağı yakan silah sesleri
birilerine cevap veriyordu sen yoktun

yıldızlar ağlıyordu yıldızlar benim için ağlıyordu geceye sarılarak
oysa sen ağlamadın çünkü sen
yoktun