Davet’i İslam Şiiri - Gönül Kütük

Topraktan yaratıldı ilk insan, ilk kabile
Habil'e verilenler, verilmedi Kabil'e
Yasak meyveyi koyup, altın yaldız kab ile
Ademoğlu önüne ser desem sermez misin?

Yakmayan kor ateşler dönse Dicle Fırat'a
İman aşkın uğruna baş kaldırsan Nemrut'a
Yaşayan putları da erdirmeden berata
İbrahim hiddetiyle kır desem kırmaz mısın?

Sabrın ile çatlatsan, arştan gök taşlarını
Islatsan yer yüzünü, döksen göz yaşlarını
Zindanda eğilmeyen Yusuf'un kaşlarını
Yakub'un gözü ile gör desem görmez misin?

Tevrat'ı susturmadı dili dağlayan közü
Kızardı firavunun o kibirli benizi
Elindeki asayla vurup Kızıldeniz'i
Musa gibi ikiye yar desem yarmaz mısın?

Demirleri döverek yıksan savaş bendini
Zebur'u okurken sen vursan dağa kendini
Sapanı küçümseyen zırhta gördü fendini
Davut gibi Calut'u vur desem vurmaz mısın?

Hükmetsen insanlığa, emir versen orduna
Sekiz köşe mührünü bağışlasan yurduna
Bastonunu yiyen o küçük ağaç kurduna
Süleyman ne götürdü sor desem sormaz mısın?

Meryem'in iffetiyle zındıktan zulüm görsen
Dile gelip bebekken beşikte cevap versen
İncilin ilk emriyle insana sevgi dersen
İsay'ı kundaklara sar desem sarmaz mısın?

Göklere eriştirsen Hak İslam'ın şanını
Ümmet için akıtsan o mübarek kanını
Siper olup Vahşi'ye, Hamza gibi canını
Resulullah uğruna ver desem vermez misin?