Dava Şiiri - Bahadır Çakıltaş

(Dostum Salih Mehmet ARÇIN’a)

Taptaze bir hevesle başladık her şeye;
Ciğerlere çekilen sabah havası gibi…
Çocuk bir heyecanla sarıldık
Renkli uçurtma kâğıdından yapılmış
Yaldızlı hayallere…
Rüzgârın insafına bırakılan
Uçurtma
Yukarıdan el sallar çocuğa,
Çocuk ipi tutar,
Rüzgâr uçurur uçurtmayı.
Hele bir de
Koptu muydu ip;
Rüzgârın boyunduruğuna girer
Uçurtma kâğıtlarından yapılan
Hayaller…

Düşlerimize sahip çıkamadık…
…

Ne rüzgâra eğildik; uçurtmamız için;
Ne yalanlar söyledik yıldızlara,
Bize yol göstersinler için…
-Ağlamayan bebeğe meme vermezlermiş-
Ağlamadık…
Âşık olalım dedik;
Onu da yüzümüze gözümüze bulaştırdık.
Doğrularımız yetmedi yalanlara
Denk gelmedi

Sevdiğimize de sahip olamadık…
…

Kimini rüzgâr kanatlandırdı,
Kuş misali;
Kimi sarhoş oldu,
Bir güzelin
Kollarında
Kötü çocukların elinde de
Güzel şekil alabilir
Oyun hamurları...
Yumuşak olurlar… Ve esnek
Renkli…

Neler neler oldu…
Eski düşmanlar, kadim dost oldu;
Eski cahiller, okumadan âlim oldu;
Eski tohumlar, güneş görmeden fide oldu;
Hatta eski çamlar bardak oldu be Salih;

Biz bir bok olamadık…