Datça sevdası Şiiri - Ayhan Demiralay

Biz seninle hep yalancı baharlara açtık
Ama hiçbir ege maviliğini doyuncaya kadar yaşayamadık
Hep o güzel duygulara aç kaldık
Yalnızlık Haziran ortalarına vurdu bizi ama utancımızdan ağlayamadık.

Ne güzel olurdu şimdi herşeyi ardında bırakıp gelsen
Tüm bilinmezlik uçurumlarına bir sünger çeksen
Ben sana döndüm,ben aslında hep seni sevdim desen
Dünyalar benimdi işte yıldızlar benimdi mutluluktan ölürdüm bir bilsen.

Tutuşup el ele bir Datça bir Palamutbükü yazını yaşasak
Akşamları denize nazır masamızda yemeğimizi yiyip konuşsak
Sonra romantik rüzgarını içimize çekip yakamozlara baksak
Dünya kimin umurunda sarılıp birbirimize sahillerde sabahlasak...

Ben gördüm Datça gecelerini Palamutbükünün denizini unutulmuştu
Suyu öyle durgun öyle berrak öyle temiz tutulmuştu
Ama hep birşeyler eksikti hep munzur bir sessizliğe hapsolmuştu
Sen olmadığından o parlak sevinç maviliği kaybolmuştu...

Seni bir görse nasıl sevince bürünür o köyler, kasabalar
Türkbükünde ay hiç batmaz seni tarif edemezler bin yıl anlatsalar
Artık bilinmezliklere bırakıp buraları hepimizi tutuklasalar
Her sevinç senin gidişinle son bulur bizi her sabah idam eder bütün kapital yasalar...

Belki Can Yücel artık aramızda olmayabilir
Belki şarabını içip meyhanede yeni aşk şiirleri yazmayabilir
Ve artık hiçbir kadını hiçbirzaman sevmeyebilir
Olsun yinede sen ve ben varız bu çirkef dünyaya inat nice Can Yücel sevdaları ve nice Attila İlhan aşkları yaşarız kimseler bunu bilmeyebilir...

[email protected]