Darmadağın Şiiri - Bayram Mecit

Bir gün, kör gururuma yenik düşüp sevgilim,
Gözlerinde kavrulup, ellerinde yanarak,
Ve kızgın bir demirle dağlanmış gibi dilim,
Bir hoşçakal demeden, giderim ağlayarak.

Yokluğunu mahşere taşırken günden güne,
Ne kadere küfreder, ne sana darılırım.
Saçlarınla savrulup sürüldüğüm sürgüne,
Sanma sitem salarım, sen diye sarılırım.

Yıllar sonra anarım, seni bir tek isminle,
Ne gökyüzü mavidir, ne de saçların sarı.
Belki de düşünürüm acı bir tebessümle,
Verdiğim emekleri, yaktığım mısraları.

Belki dayanamayıp, döneceğim, kim bilir,
Pencerenden içeri gizlice bakacağım.
Seni farklı görürsem, o an kan gider gelir,
Yüreğimi belki de orda bırakacağım.

Ya birisi çok sevmiş, ya bir yere takılmış,
Üzerinde turuncu bir bluz darmadağın.
Yastığına bir mektup bir de gül bırakılmış,
Kimi yolcu ettiyse, ısıttığın yatağın.

Sana nasıl kıyarım, ürkütmesin varlığım,
Kokunu hatırlarım, yüzüme yel değdikçe.
Can kafesim darlığım, eşiğin mezarlığım,
Ölümün şekli var mı? Sana bir el değdikçe.