Dargınım.dargın Şiiri - Baki Ortak

Dargınım…
Rüzgâr bile esse, sesine küsmüş gibiyim.
Yaprak düşüyor, dalına dönemiyor.
Bir çocuk ağlıyor içimde, sesi kısılmış,
Bir anne susuyor, gözünde bin dua yanığı.

Kelimelerim boğazımda diz çökmüş,
Yazsam, harflerim ağlar,
Susarsam, yüreğim parçalanır.
Ne yana dönsem bir sitem,
Ne yana baksam bir eksiklik var.

Bir dost gülüşü aradım,
Bir omuz, bir sıcaklık belki.
Ama yollar, ama duvarlar,
Hepsi aynı sessizlikle örülmüş.
Bir “nasılsın” bile çıkmaz olmuş dudaklardan.

Dargınım…
Ne sana, ne bana tam olarak;
Belki zamana,
Belki yorgunluklara,
Belki de içimdeki o hiç dinmeyen yangına.

Bir mektup yazdım göğe,
Cevabı yıldızlardan bekledim.
Ay okudu belki, sustu;
Güneş görüp utandı.
Dünya dönüyor hâlâ,
Ben dönmüyorum kimseye artık.

Sevdalar geçer, kırgınlıklar kalır derler,
Benimki geçmiyor,
Sanki kalbime kazınmış bir ayet gibi.
Ne unuturum, ne anlatabilirim.
Yüreğimin dili sürçüyor her duada.

Bir yalnızlık ki benden daha ben,
Bir sükût ki kelimelerden ağır.
Geceleri boğazımda düğümlenir adın,
Sabah olunca susarım yeniden.

Ve bil ki,
Ben affetmeyi bilirim, ama unutmayı asla.
Çünkü bazı yaralar,
Zamanın değil, insanın testidir.

Dargınım…
Ama öfkeyle değil,
Kırılmış bir serçe kalbiyle,
Hâlâ sevmeyi bilen bir yanımla.

Bir gün rüzgâr yön değiştirirse,
Belki yine gülümserim göğe.
Ama o güne dek,
Bu dargınlık benim sığınağım,
Bu sessizlik benim duvarım.

Ve en sonunda,
Bir mısra düşer dudağımdan,
Adını rüzgâra fısıldar gibi:

Kul Ortak der ki:
Küsmedim kaderime,
Ama sitemim var insana.
Bir gönül yıkan eller,
Hiç sevda bilmez aslında.

KUL ORTAK