Dargınım Şiiri - Muzaffer Köndel

Gücendim sabaha, küstüm akşama,
Yıllardır dargınım rüyalarıma.
Tek dostum kalsa da o karanlığa,
Dargınım güneş`e, dargınım ay`a.

Şafağa dargınım, hem aydınlığa,
Dargınım koynumda uyuyan yara,
Gemiler yanaşmaz şu dalğın koya,
Dargınım rüzgara, denize, kuma.

Dargınım sözünde durmayan kula,
Ömür uzadıkça bitmeyen yola,
Düşerse dostunu tutmayan kola,
Dargınım ateşe, dargınım kora.

Dargınım çiçeğe, dargınım dala,
Kıyamam dalından düşen yaprağa,
Anamı vakitsiz saran toprağa,
Dargınım gözümde kalmayan yaşa.

Dargınım mevsime, dargınım aya,
Hasretim nisanda yağan yağmura,
Kaç mevsim geçti de geldik hazana,
Dargınım hazana, bahara, yaza.

Dargınım anıma, hatıralara,
Yerine gelmeyen söze, nişana,
Gönül defterimden silinin ada,
Dargınım habersiz geçen yıllara.

Dertlerim döndürdü beni çerağa,
Gelemem gayrı ben düştüm ırağa,
Kanıyor sinemde o, onmaz yara,
Dargınım doktora, devaya, sana.

Dargınım şu göçen koca kervana,
Diz çöküp yalvardım Ulu Divana,
Vakit yaklaştıkça o son durağa,
Dargınım can alana, dangınım cana.

21.04.2002-ANKARA