Darağacım Şiiri - Ömer Duru

Düşünceler çöl kumları üzerinde yılgın, bedenimi sarıyor,

Kalbimde bir tutuklu kendini hapsetmiş, darağacında sanıyor.

Renksiz yanımın çaresizliği parlıyor, gümüşi ışık sessiz dibine kanıyor.

Ruhumu ilmek ilmek boğan nefesin darağacındaki gölgesi yanıyor.

Unutulmuş zamanın çokluğu, hayat bitiyor
Kupkuru daldan çıkan alev gibi yok edici ölüm tütüyor.

Kan kokusu sarıyor ruhumu, ne sıcaklığı hissediyorum ne kumu

Özgüvenin eteğinde kırılgan tenim ve yüreğim ölüme yeniliyor,

Hasat toplamadan hazan geldi, güz günleri yüreğimize ayazla esiyor.

Simsiyah gecenin koynunda nisyan,  terk edilmiş boşluğun cıvıltısı giyinik.
Ve sessiz harfler çıplak,

Darağacıyla bütünleşmek için tüm çabam.

Bir nefeslik sigara dumanında uçar  adak ağacının kanatlı sevinci,

Darağacının soğuk yüzü yanında çırpar kanatlarını,

Her nefesin sıcaklığında adak ağacım düşerken dermansız darağacım yükselir.

Simsiyah boşluğun sessizliğidir nisyan! Hiç hatırlanmadan

Sersefil gururu tekrar ölür darağacının ilmeksiz ve titrek boyuna geçen soğukluğundan

Ve gölgeleri kaybolur, kirli elleriyle dokunan bedenin siluetinde aşkın

Bir nefeslik duman çıkar yalancı dillerin düzensiz çığlığı ulaşır yüreğimin darağacına.