Dar - III Şiiri - Zafer Zengin Etnika

edeb dili ile konuşur ozan;

madem ki dilin böyledir ve saz eldedir
ve divan vardır ve post, bir nefes, sus’tuk.

tatlı dil yüreği yerinden çıkarır;

akıl sultan gönül dağına,
er kişi düşmüş peşe,
kapatmış gözünü gerçeğe,
dilde acı sürmüş yüreğe.

bağışla ve merhamet dile,
senden öte can var içinde,
gerçeğe, seviyle gidilirse,
zulümde dokunmaz yüreğe.

aşk’a değişir yürek,
bir koşudur durak,
azdan çok çoktan az,
durur dile öylece.

ne zehir ne köz gerçek,
dil değilse içinde öz
yüzün düşmüş sulara,
can küser kan dökünce.

gerçeğin acı sesi;

gölge geçiyordu yağcıların çevresinden
izledikleriyle susar mıydı silah
ve dil delinir miydi dinleyende
ve yiğit kana gider miydi düşmüşlere

bu iş yürek işi, kılıç sokulmaz kadına
ve sevgi çemberi insanla başlar duada
rab sana, cehennem bana, gerçek sana
alıp gitme yola, çocuklar kalsın ardında

düşkündür ama öldürmez;

örnek ölümdür, aşktan gelen
ve linç olmaz duldada

yiğit tökezler aklı şeytana uyarsa,
çıkar gönlünden

doğurma burada, su bana, kan sana,
yüzünde toprağı ufala

cellattan öte alçak olmak yakışmaz
cellattan murat alana.

‘07