Dar - II Şiiri - Zafer Zengin Etnika

direndik diyenlerin adıyla; sevmeyi öğreneceksin,
önce düşmüşü, yitirmişi, deli divaneyi, yoksulu yetimi
senden yol isteyeni, ezersen karıncayı, düşersin dar yoluna

öp.

acıdan aldığını getirip saydı kucağına, başı sevda
omzu çorak, dikeni gül rengi yeşilden hare veda,

sar.

pas güzeldi, öğlen ter içinde emek, sıcak annenin gözleri
bu ölüm kusarsa nefesi, tutulmuş ayrılık bağıracak aman

zul.

bin savaştan geri çocuklar yağmalandı, adsız yaralı
sonra kadınlar, öğrendikçe ellerine yabancılar
savaşçıdır erkek, er adama çıkışlı, yangın susan
kestiği dağları can parçasına bağışlamayan, aman

sav.

sonrası kan, bitince adam, kılıca durmuş kadındır ayarı
oraya çıkar kutlar adamlığını, ve kadın bağışlar kancıklığı
ilikler adamın yakasını, gösterir kanda soyuna anlattığını
ey yabancı sen değil misin, payımıza; ben aşkım diyen aman

öl.

sustuklarına katıp ince konuştu, gölge dedi senden öte içinde
bu yüzden düşleri deniz çektim üstüme gitmesen ölürümde ben
denizi kirletir alıcı kuşlar ve hep akbaba, ölenler sokak çocukları
bir ocak yandığında gider ozanlığıyla elinde tuz kokmuş aman

öd.

bize dil de; görgü kuşanan, bize dert, zehrini çekip de dünyanın,
anlatıp gerçeğin aşkını, bağışlamadan ve merhametten bahset

and.

bilmez misin savaş gördük biz, öldürülen çocuklar, kan içinde
lime lime kadınlar, sende sıradan olursan, bırak gitsin sanat
yazıp kirlettin kamışını, onlar ki gök kubbe köşelerinde
yağmur beklerler gündüze, toz duman ufukta gözleri aman

as.

geceyi aydınlatan mumlardan, is bulaştı mürekkebe söz sevda
dönüşmeden alnına ve lokma adına, bir can koymadıysan ortaya,
gelip anma yetim çocukları burada, kapat ozan kapısını dar’a
haydut inersin ovaya, sanat kirletmek değil, yapmadığınsa aman

leş.

kalemi kokuyordu dilinden öte zehri, ilkel değildir, ateş yanar
kan koktuğunda haber verir dağlara, kır koşumu gelir gagaya
tutmuş ateşin ucunu kömürden, renkle sayfa safra dökmekte
gider ki ardında yağmacılar ne anlar bunlar ölümden aman

‘ 07