Dantelli Gençliğin Şiiri - Kasım Kobakçı

Her şeye dokunmasına izin verdiğin,
Alıp götürecekti bir parçasını daha koparıp,
Aşınmış gömleğindeki güveler.

Kirpiklerinin telleri silindi,
Her gördüğün rüyadan,
Kaldı gün hep,
Atıklarını döken bir sabahla.

Girdin bir bulutun içine,
Bir bilinen bulut,
Öldüremezdim gökyüzünü,
Ama sarıya döndü,
Gözlerinin mavisi,
Yedi metrelik bir kefen gibi.

Yıkardı yüzündeki sülüs dikişlerinin hepsini,
O usulca açılan şemsiyeler.
Atarsan peki ya onu,
Sebepsiz yere?

Bereni tak bir öğleden sonra,
El sallardım geniş bir selam gibi,
Yüzünde hüzün,
Soğudu kıyılarında,
Çamur birikintisi.

Bir kez daha söyleyemedi gri saçlarına,
Kendisini nar kırmızısı bir ayda görebildiğini,
Nereye koyarsan koy, ah elini,
Eline aldığın her şey, ah her yerde.

Leğeni kırık bir çeşmedir zaman,
Yürüyemiyorum fesleğen çiçeğine,
Daha bir yudum su.

Akşam oturduğun verandada,
Lidya sikkeleri gömülü altında,
Tutarsan ceplerini soğumadan,
Titreyen bir çığlık sesi,
Ve susarsan eğer,
Küf olurdu renginde.

Ne koyarsan koy, ah,
Ne koyarsan koy,
Eski çekmecelerin içi ne renk, ah?
Kolalı muntazam bir mendil,
Gelmesin diye bir daha,
Dantelli gençliğin.