Damlalar 113 Ye Memet Ye. Şiiri - Necdet ...

Kırdaki ağaçların yalnızlığında hürriyet!
Ormanların kalabalığında adalet ve kardeşliğin olduğunu zan ederek iddia edenler;

Asırlık çınarların gölgesinde güneşe hasret yaşam mücadelesi veren cılız fidanların feryadını ne zaman duyacak, yalnızlığın hürriyet olmayıp en büyük bir esaret olduğunu ne zaman anlayacaklar?

Evet,
Her şeyin hikmet ile yaratıldığı, bir kanun ve kurala bağlandığı,
tabi tutuldukları imtihan sebebi ile insan his ve duygularına tabi-i sınır konulmadığı şu dünya hayatında;

İnsanlar hürriyeti yalnızlıkta,
kardeşliği his ve duyguların öldürüldüğü doğal kalabalıklar içinde kaybolmakta bulabileceklerini mi zan ediyorlar?

Hayat ütopik sloganlar ile ifade ve izah edilemeyecek kadar önemli, gerçekler hayal perestlerin kabul edemeyeceği kadar acımasızdır.

Otokontrolü sağlayacak iman ve vicdan müessesesini devre dışı bırakan materyalist mantık, her şeyi menfaat ve maddeden ibaret gören bir zihniyet ile, aklı, iradesi, ilmi, hırsı, hasedi, kini, öfkesi ve sınır tanımayan sahiplenme isteği olan!

Ruhunda ebediyet,
arzularında sonsuzluk ve sınırsızlık bulunan,

insan denen yaratığın,
mutlak adalet içinde yaşamasını düşünmek ve beklemek HAM BİR HAYALDEN başka ne olabilir?

Umut fakirin ekmeği
Ye Memet Ye.

Sen umut ekmeğini yiyerek doyduğunu zan ederken,
Laf cambazları, slogan kahramanlar ile umut tüccarları da seni umutların ile beraber yesin.

Çünkü sende onların varlık sebepleri ve tükenmeyen umutlarısın!