Damlacık Şiiri - Hüseyin Özdemir

Ufacık minnacık damlacık
Düşerken sessizce gök yüzünde
Mırıldandı kendince
Nekadar yalnızım boşlukta
Ne işe yararım ki yer yüzünde
Hiçbir şeyi düzeltmem vay halime
Ufacık minnacık Damlacıklar
Dizildiler peş peşe Hiçliğin yerinde
Öyle vurdular balyozu tepesine
Un ufak ettiler taşı toprağı
Büktüler Çeliği deldiler demiri
Elsiz ayaksız astılar molekülleri
Ufacık minnacık Damlacıklar
Sel oldular barikatları aştılar
Irmak oldular barajları yıktılar
Deniz oldular gemileri batırdılar
Yağmur oldular dağları erittiler
Boran olup kestiler eşkiyanın yolunu
Ufacık minnacık Damlacıklar
Can verip yeşerttiler ekinleri
Kan olup aktılar damarlarında
Ot gelip yaşam oldular boşluğa
Duvar olup siper gerdiler puştluğa
Göz yaşı ağıt oldu insanın yüreğine