Damla Uysal Şiirleri - Şair Damla Uysal

BEN BENİMLE
Sabah uyanmışım,
Keyfim yok yine.
Hayat rüyalar gibi
Ve yalanlar misali.
Kulağımda kuş sesleri,

benim mavim deniz
benim mavim gökyüzü...
unutma...
gökkuşağı bile tüm mavilik içinde
belirir yağmur yağdığında...
Gözyaşlarımızın rengi de aynı mavi;

Darmadağın içinde yığılmış anıları
Ardında bırakmış sonsuz acıları
Mevsimlerden hep sonbahar yapraklar dökülür
Lakin o limanda bekleyen bir ölüdür
Ansızın bir DAMLA sevgiyle büyür

SABAHLARI BİLİRMİSİN SEVGİLi
EN FAZLA SABAHTIR ACITAN TENİNİ
LAKİN SEN ANLAMASSIN Kİ YÜREĞİNİ
DARMADAĞIN EDERSİN KENDİNİ
AŞK ONUN ADINDA DEĞİL Kİ…

Bugün yine seni gördüm.
İçim kıpır kıpır oldu.
O gülüşüne ve de güzel yüzüne
Doğrusu çok özlemişim.
En çok özlediğim de
Bana gülen gözlerle bakışın.

BULUŞMA
Sen niye hep aklımdasın?
Hatta yaşamımda?
Ben senle aynı dünyada,
Sense ayrı dünyadasın.
Ölüm gibi bana uzaksın.

neydi hayatın anlamı?
alamadık yıllardır tadını,
bir türlü anlayamadık anlamını.
bulamadık mutluluk kaynağını.
sevdik sevilmesi gerekenleri ve sevilmeyecekleri
öğretilmişti ya bize; düşmanı bile

Şairin yüreğinde, geçmişin ona verdiği anıların hazin izleri…
İzler o kadar derin ki,
Gözyaşları o kadar çok ki;
O izlerin üzerinde göz yaşlarından bir nehir…
Nehir, kendi tuzunda yanarak içini yine acıtan bir kaynak…
Bu kaynakta kim bilir kimler, neler boğulacak…?

umutlarım serili uçurtma ipine,
hayatım bir çocuğun ellerinde.
tenimde rengarenk izler,
gözlerimde mavi çizgiler...
rüzgara koşuyorum ben de;
ah şu küçük çocuk bir izin verse,

Benim mavim deniz
Benim mavim gökyüzü...
Bilirsin ya...
Gökkuşağı bile tüm mavilik içinde
Belirir yağmur yağdığında...
Aynı mavi gözyaşlarımızın rengi de;