Damla Uysal Şiirleri - Şair Damla Uysal

Zamanda yol alır dostluklar,
Ezbere alınır hep anılar.
Kalmaz hiç bir izi unutmak bakiyse...
İstemez yürek dost kalmayı; unutulacak ise...

Ebedi kalmalı dostluk yüreklerde...

Akşamın rengi yansıyor mavi yuduma,
Mavi yudumda sahile vuran dalgalar,
Dalgalarda boğulan çocukluğum.
Ve şimdi içimde şarap tadında sen...
Yıllandıkça içimde büyüyen...
Sen bir güneş,balık kokan sahilde,

rüzgar getirdi sevdanı bana
anıların kalmış yırtık fotoğraflarda
zaman acımız resimlerdeki yüzlere
yaşlandırmamış kimseyi nedense?
ilkler hep senli bende
ve bir şiir şimdi dizelerde

Geceyi sessizlik sarmış.
Gece karanlık...
Sen yummuşsun gözlerini;
Hiçbir şeyi anlamazsın artık.

Yüreğini bir sevda sarmış;

Sevmek; hayatın yaşama bıraktığı
Hayata dair bir gölge...
Sevgiyi birşeylere bağlayıp ölçmemek...
Bir sarmaşık ya
Boğar erken sararsa,
Engel olur gölgenin olmasına.

yarınlar bugünlerimizdi
ben değil hayat beni silip geçti
kalmadı zamanda damlanın hiçbir izi
o da sessizce bir vedayı seçti
sessizlikte aslında bir çığlık gibiydi...

Yüzünde yıldız gülümseme,
Dönmüş yüzünü mavi dantele.
Ellerinde zamanın son çırpınışları,
İçinde bir serçenin gözyaşları.
Kızıl top morarmış,batıyor...
O, bekle demiş gölgeye...

bendeki sen; bir şiir inceden.
kayıp bir mısra sendeki ben.
bendeki sen; şiirin dizeleri...
sendeki bende; yazılmamış niceleri
bendeki sen; bir anlam
sendeki ben, işte burda son bulan

Tan yerinde içimizde bir karanlık,
Karanlıkta bedenlerde bir ateş;
Ne sevdaya ne de yalnızlığa...
Ateş sana, bana ve bize...
Bir yürüyüş ki sessizce ama ateşe...

ne zaman bir şiir yazmak istesem,
bir onu bir bunu anlatır dizeler.
onda bunda nice yitirilmişlikler...
o, bendeki bir tapınak,
nice şiirlerde tapınılacak!