Damat Kıyafetli Şiir Şiiri - İsmail Yusibov

çek bizi bu korkunç bulutlardan
bir parantezin içine hapset
jiletin kör tarafında uyuyan iki genç gibi
paralellik kazansın gölgelerimiz
bir balığın içtiği deniz kadardık
kustuk
okyanuslara attık kendimizi

yalınayak basmak istediğimiz kaldırımlardan
salkım salkım yıldızlardan
iki adımlık yalandan geçiyoruz çocuk!
vurgunu olduğum insan gruplarından
hepsi potansiyel melankoli kurbanı artık bak
hepsi bileklerini keser bu günden sonra
biz bu yolu yürüyoruz ya
artık ben ölsem bile denize üfleyecekler cesedimi
ağzından bir kelime çıkıyor içinde çok az hece
ve bir tanrı geri dönüyor dağlara
bir ayrılığı son sözünle taçlandırıyorum
dudaklarından dökülüyor bir medeniyet
ayrılıyor ufuklar
bir uygarlık tutuyor son nefesini
ve kesin bu dizeden denize atlar çocuklar!

sahi
karşı yoldaki kadın boşuna ağlamıyor
boşuna avuçlarımızdan dökülmüyor içselleştirdiğimiz
kanlı canlı tebessümler
kıskacına yakalandık biz bu aşkın
ve işte ayrılıyoruz

sahi
bir çiçeği büyütüp de
önünde kavga etmeyen bir biz kalmıştık sevgilim
ve şimdi ben bu kentin batı kapısından çıkıp
usulca tekmeliyorum yaşadığımız gerçekleri
isim koymamız lazım buna
her çocuk gibi
bu bizim ilk düşüşümüz
bu bizim son yakarışımız

arasına caddeler koymamız lazım
yollarına kuşlar
göklerine uçurtmalar
içine cesetler sıkıştırmamız lazım
bu benim ilk cinayetim
ardımda bıraktığım son delilimdir

usulca sık avuçlarında şimdi
sıkıştır dudaklarının arasına
sonra tükür bu cümleleri
son öpüşmemize şahit olan sinek asına!

çünkü ancak bir sıvıyla etkileşime girecek bir aşk tasarladım