Damarda Kan Gibiydi Şiiri - Celal Bahar

Nasıl anlatayım ki; O uzaktan görününce, Karanlığa güneş doğuyordu. O bir kez gülünce; Etraf mutlulukla doluyordu. En güzel çiçekler; Ona benzemeye çalışıyordu. En güzel misler; Kokusunu ondan alıyordu. *** Nasıl anlatayım ki; Onu tarif eden her cümle, Mutlaka eksik kalıyordu. Dertliler var ya dertliler. Hepsi şifayı onda arıyordu. Haksız da değillerdi hani, Dileyince her yarayı sarıyordu. Dileyince her acıyı dindiyor, Her sıkıntıyı bitiriyordu. *** Nasıl anlatayım ki; Damarda kan gibiydi işte, Tüm bedende dolaşıyordu. Hava gibi, su gibiydi işte. Canlar ancak o varsa yaşıyordu. Ben ona sevdalıydım ama, Bu sevda aşkın sınırlarını aşıyordu. Ben ona sevdalıydım ama, Bu sevda her geçen gün, Arşa doğru ulaşıyordu... Ve ne yazık ki O bana ancak; Herkes kadar yaklaşıyordu. Ne yazık ki O bana; Kimseden bir ayrıcalık tanımıyordu. Ya da gönül bu ya; O'na ulaşamayınca, Öyle olduğunu sanıyordu. O'na kavuşamayınca, Sevilmediğine inanıyordu... Celal BAHAR