Dalkavuklar Şiiri - Cahit Pehlivan

Divana çıkıp bende bir insanım desen
Çevremdekilerin hepsi “estağfurullah” diyorlar.
O halde bana niçin “hor” bakıyorsunuz desem.
Bizim ne haddimize bey ağabeyim billahi derler.

Divandaki dalkavuk dostlarımdır bunlar.
Bunlardan fazlasını beklemem hiçbir zaman
Onlar ağustos böceği gibi olan yaşantılarının,
Sözle, sazla, tadını çıkarmak istiyorlar, her an.

Atalarımız “bal yiyen baldan usanır” demişler hani,
Bize de öyle oldu. Bu dalkavuklardan bıktım şimdi.
İstemiyorum onlara ait olan ne estağfurullahlarını,
Ne de bir işime yaramayan ne haddimize bey ağabeyi.

Görmek, bilmek ve tanımak istiyorum artık diğerlerini,
Sormaktan da korkuyorum onlardaki gerçekleri,
Can dostumun birisi ağla gözyaşlarında bulursun dedi.

Gece gündüz onlarla geçen boş zamanlarıma,
Onların boş sözlerini, bir hiç uğruna dinlediğime,
Ağlıyorum onlara, intizarlarda buluna buluna,
Hemde en karanlık gecelerden, en aydınlık sabahlara...

15 MAYIS 1986 ÇANAKKALE