Toprağını sevmişti,
Keyifle kök salıyordu
Ana toprağına.
Sanki inattı talanlara,
Uzanmak istiyordu
Dört yanı yangına.
Ve bir gün,
O da taşlandı dalından,
Kartopu gibi yuvarlandı
Haliç kıyısına.
Şafaklar kesildi
Altın Boynuz Haliç’te.
Ana toprağından
Hasretli günler,
Beyaza çaldı
Kara bıyıkları.
Soldu
Güneş Ülkesi’nin kızıllığı.
Bir nefes,
Yürekten bir haz.
Güneş Ülkesi’nden
Bir kesit,
Tatmak için
İstanbul’ un arka yüzü
Kürdistan,
Mekân oldu
Geceli gündüzlü.
Bazen de
Çocuklu sürgünlüğündeki
İstanbul’u aradı İstanbul’da.
Ne çocuklu sürgünlüğünü
Ne de İstanbul’u buldu.
Gözlerinden
Arar oldu hasreti,
Güneş Ülkesi’nde
Kanatları kırılmış gövdesini.
Kayıt Tarihi : 4.12.2007 00:17:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Dayım Hacı Çalış’ın anısına dalından taşlanıp, hasret çeken tüm yüreklere.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!