Dalgalar Şiiri - İlyas Kaplan

elimle ördüğüm nice konforlu kodeslerim var
kimileri sağımda ,kimileri solumda
yıllarca savaşmaktan yorgunum

mum gibi zemine düşer parçalanırım
ne suların sihirli şırıltısı ne de şarkıların tatlı sesi
tırmanırken zirvelere unutmamalı bir şelale gibi düşüşü
bilmeliyim her düşülen yerden bir ağaç gibi kalkmayı
yeni mevsimlerde yeniden variyeti

kışın dondurucu soğuğundan sığındığım ateşe yenilir
geçtiğim caddedeki esrara mağlup olurum
nisan yağmurlarının yalanına aldanırım toprak gibi
yaz rüzgarlarında mecalsiz dallarım kırılır ağaç gibi
sadece acılardan dökülüyor yapraklarım
yüreğim ölür veyahut

aradan yıllar geçer unutulmuşluğun yasını tutarım
aysa ağlanmalı bastonuna yaslandığım ihtiyarlığa
çocuksu ağrılara ram olur çağrılarım
döşeğinde yokluğu hak etmek gibi
sonra birden münafıkça gülümseyerek hayata
sadece bir nefes dahi olsa
yeniden almayı yeniden solumayı denerim

gün geçtikçe daha da kirleniyor alnımın aynası
masumiyetimin resmi öylece işgal ediliyor
rotasız gemiler gibi hep hayal peşinde
kurtuluş limanları gözlüyorum
hırçın dalgalar sahillerime vuruyor
geride bıraktığım tek şey ağıt sesleri
yalnızca yüreğimin söylediği

redfer