* Dalgakıran Aşk Şiiri - Fatma Doğan

DALGAKIRAN AŞK
# fatma doğan
Dalga kıran gibidir aşk,
aslında herkesi kırar geçirir biraz,
kimini benden biraz fazla, kimini benden biraz daha az
ey aşk!
Nasıl da devrimsel bir depremle tuzla buz ettin ya, bin bir emek demleyip, kristal kadehlerde sunduğum nadide zamanlarımı ,
Nasıl da kırıp geçirdin benden çaldığın iklimin zafer sarhoşluğuyla, aşıklar şehrinin sahtelik sızamamış mekanlarının duvarlarına, sana rağmen resmettiğim tüm aşk tablolarını
ne zor yeşertmiştim oysa baharlar toplayıp o duvarlarda, tırnaklarımla kazıya kazıya, düş kokulu rengarenk büyülü bahçeleri,
sense yeni yeni, artçı sarsıntılar ile sarsıp duruyorsun hala, omuzlarından yakalayıp yıldırdığın hayallerimi ,
Ey zalim aşk! yıkılmadık bir tuğla mı bıraktın ki bende, bir taş mı kaldı duygularını darmadağın ettiğin duvarlarımda,
Yoksa hala çökertemediğin umuttan çatımın kiremitleri mi örtüyor sanıyorsun, masal evimin göğe açılan merdivenini
Ey aşk! Yetmedi mi beni zamansız çekip okunu, can evimden vurduğun.
Yetmedi mi yerimden, yurdumdan, edip kendimden bile soğutup savurduğun.
Mutluluk vaadlerinin kaybolduğu, zorlu vadilerde dolandırıp durma artık, yetim ve öksüz bıraktığın gözlerimin ferini,
Zalimsin işte ey aşk anla! Zira sen, zifiri kasırgaların şahin bakışlı, devasa kanatlarını çırpıyorsun yüreğimin içinde, pır pır eden naif kelebeği öldürüp.
sükut bulmuş kalbimin, mavi gözlü dingin gölünü bulandırıyorsun, aklımı fikrimi eşeleye eşeleye.
Çalma sakın arsızca artık, bir bir yüzüne kapattığım demir sürgülü kapılarımın tokmağını.
Neme gereksin ki, bunca zaman sonra , dolu dizgin koşacağım mı sandın seninle ,
Baş başa yeniden mi başlıyalım diyorsun ey aşk!,
Ne hayrını gördüm de düşüreyim yeniden, damdan düşer gibi seni gönlüme.
lüzumun yok ,atma eşiğimden içeri bir adım,
iyileşir zamanla, bende açtığın deruni yaralarım.
senden uzaktayım şimdi, bir balıkçı kasabası okşayıp duruyor üşümesin diye, dondurduğun, buz kesen yüreğimi.
Denizden esen meltem bir çırpıda kurutuveriyor , gözüme aşk kaçıp yaşartsa,
Sıcacık, gün gibi ısıtıyor kasabanın iliklerine işleyen dostluk, ayrılığın soğuk yüzüne değen, parmak uçlarımı.
Hiç uğrama bana ey AŞK,
Hiç çalma boş yere, kilitli ve sürgülü, sana artık tüm kapılarım.
Demir parmaklıklar taktırdım gönül pencerelerime gireme diye.
Kapattım yıktığın derme çatma kulübemin destursuz zorlayacağın tüm kapılarını bacalarını,
ey arsız aşk !,
Ağzımda bıraktığın ayrılık acısını sevemedim ben, oldum olası.
Halbuki ne çok severdim cin biberinin dilimi uyuşturan acısını.
Ama gönül aşk acısı tadınca, uyuşmuyormuş hiçbir vakit ,
yandıkça yanıyormuş cayır cayır kor gibi.
Anladım, büyük şehirlerin aşklarının boyu cüce oluyormuş ,kısacık el kadar, lakin ayrılıklar uzadıkça uzarmış dev misali boyu boyumdan aşar.
Ve beni yutacak kadar keskinmiş dişleri ayrılığın,acı acı ağıtlar saçılıyormuş salyalarından yalnızlığın.
Büyük şehirlerde, yalnızlaştıkça büyüyor ve yutuyormuş insanı karanlığın koyu ve kuyu gibi derin gözleri.
Burada büyük şehirlerin dalga kıran aşkları yok,ey AŞK!
Kırıp geçirmiyor burada aşklar senin gibi önüne geleni.
Ben sanırdım ki ey AŞK!,sen varıp abad edersin kimin gönlüne düşsen.
Nerden bilirdim zalim bir yanın var ,böyle yakar yıkar şehirlerle birlikte içindekileri,
Bir gözün ışıl ışıl umutla bakarken bana , bir gözün ayrılığın ızdırabına göz kırpar.
Ne bilirdim ey AŞK!
sen gönlümü böyle viran edecektin ayrılığının devrimsel depremleriyle
ben ya enkazının altında can çekişecektim kelebek kanatlarımla çırpına çırpına
yada umudumu heybeme atıp ,yeni tablolar yapacaktım bir sahil kasabasında tüm dalga kıran aşklara inat.
(FATMA DOĞAN 14 OCAK 2025/TURHAL)