Dagmara Yakinen Şiiri - Seyfi Karaca

Ben fabrikadayken
Aliminyum vanadyum nikel krom galvan ve kaynakliyorken
Kule vardi saat basi ve bazan paydostan paydosa
Nizamiyeye giden yollarin geceyarisi zifir uykulardan kalkip paldir küldür
Büyük calan sirenleri atlatarak en zor ve en agir
Henüz sersemlik halinde kir pas gürültü tezgahlarina cevrilmis carkin
Delik desik ve cok kurcalanmis insan hikayeleri toplamini hergün
Yeniden
Yeniden
Birdaha yeniden bir kat daha ve yeniden
Kopmadik kayislara zinciiiir zincir ekleyip ulayan gel gitten
Ben fabrikadayken Ancina bana
Bense kantindeki mutfak serip toplayan Dagmar`a…
Ancina ayni kasabada oturdugumuz ve ayni kisimda mesailestigimiz
Italyan Alfredo`nun ince zarif onsekizlik kiziydi
Babasi her is bitiminde ordan burdan topladigi hurda demirleri
Ben bunlarla evin tavanini bahcesini yapar catarim diyerek istifcilik yapardi
Her karsilastigimizda ve her firsatta
Aciktan aciga kizini öve öve
Birara bize ugrasan Ancinayi görsen tanisan selamlasip söylesirdi
Birgün festivalin birinde cok icmis eve dönerken ehliyeti polise kaptirmis..
Beni de caresi yok evin önünden gecerken alip ise götüreceksin dedi
Git sabah
Gel aksam..
Aylar sürdü böyle ben direksiyonda Alfredo yanda yakinimda
Ille birakmam cay kurrabiye pasta ve ufaktan usuldan dibime sokulan Ancina
Ricasi dehsetli ve derinden gelen yapisip birakmamak ates sarginiydiysa da
Tetnangin ormanlarini gezdik coooook
Ve Wolfegin ziraat cifliklerini, eski devir satolarini
Fakat Ancina bana,
Bense otuzbesle kirk arasi
Yasi basi etegi kostagi
Halis ask eseri Kantindeki ortaligi serip süpüren yosmalar güzeli Dagmara
Dedim böyleyken böyle bu cakmaktan sana gör duman tütmez
Duyar duymaz küslr bürünüp hüzünler baglayinca Ancina
Fabrikayi da terkettim
Kasabayi da yolu da
Dagmariysa en son gece vakti soguk yeller esiyordu
Erik bahcelerinin arasinda ay isigina soyunmus
Söndü sönecek ocagin dibinde öptüm sarildim sevdiydim..

Mart / 15