Dağların Kadını Şiiri - Mehmet Ünal Mavi

DAĞLARIN KADINI
Sen...
Dağların kadını
Mevsimlik rüyalara uykulu
Hava ile güneş ile bütün
Soğuk iklimlerin sıcak yalanı
Ben..
Bozkırların adamı
Bir yanı yıllardır nadasta
Fırtınalı denizlerin dalgasında
Hüzünlü martıların gerçek göz yaşında

Ben zorluklara hüzne sevdalı
Sevmeye sevilmeye aşık
Sen doruklara sevdalı
Sen sadece aşka aşık

Mevsimin bile belli değil senin
Bana hep kuzey yamacın dönük
Soğuk ve karanlık yüzün benden yana
Güney yamacın hangi alemlerde...

Senin çiçeklerin kar kaplı doruklarda
Her mevsim farklı yağışlarla beslenmiş
Benim bozkırlarım yıllardır çorak
İnsanlarımın tabanları çatlak

Mutlu eden yalanların varken senin
Fakirlik gibi acı gerçeklerim var benim
Kelimelerim,duygularım fakir...
Kapısında kilit yok gönlüm de fakir

Bir rüzgardın dağlardan gelen
Nadasımı bozan,çocuklarımı ağlatan
İnsanlara olan güvenimi çalan
Estin estin ve geçtin...
Aşka dair biriktirdiğim ne varsa talan ederek

Ve
Yinede
Sen kendine
Hep iyi bak
DAĞLARIN KADINI...