Dağlar Şiiri - İsmail Onay

DAĞLAR
Dağlar! İçim kan ağlar, yaram gönlümü dağlar, gözyaşım sel olur çağlar, gözümü kapatır yolumu bağlar,
Dağlar!

Dağlar! Sen ne heybetli görünürsün. Ne hissiz…
Ancak içindeki volkanlardan çokları habersiz.
Bazen yamaçlarında bir tiz
ses yankılanır.
Neyin nesidir bu ses, dağlar?

Dağlar seni delik deşik edeyim mi?
Delik deşik edip de içinden geçeyim mi?
Dağlar sana içimi şerh edeyim mi?
Denilmeyeni, denilemeyeni diyeyim mi?

Dağlar! İçim kan ağlar, yaram gönlümü dağlar, gözyaşı sel olur çağlar, kalbim karalar bağlar, tüm hücrelerim kan ağlar,
Dağlar!

Dağlar!
Sen ne katısın,
sen ne taş yürekli.
Yağmur yağar üstüne inceden inceden.
Sana denilmeyen heceden,
feryat dolu geceden,
içimde bir sızı sızlar inceden inceden,
Dağlar!
Sana diyeyim mi?

Dağlar!
Sen ne bilirsin derdi tasayı.
Ne bilirsin hicranı gamı.
Sence bu bir rüya mı?
De bana.

Dağlar!
Ben seni tanırım sen beni.
Gördün mü söyle, berbat edeni,
hem ruhu hem bedeni?
Bu dünya deni mi, çok deni.
Dağlar!

Dağlar! İçim kan ağlar, yaram gönlümü dağlar, gözyaşı sel olur çağlar, kalbim karalar bağlar, tüm hücrelerim kan ağlar,
Dağlar!

Ben bilmezdim eskiden,
duyguların bu kadar zor,
hislerin anlatılamaz olduğunu.
Ben anlamazdım önceden
kalbin bir dolmaz kap olduğunu,
içine lavlar dolduğunu.

Dağlar, ben sana desem ki
sen bile dayanamazsın;
inanır mısın?
Sen bu ıstırabı tanır mısın?
Yoksa şaşakalır mısın?

Bir onulmaz dağ,
bir sarılmaz yara.
Ne ben gerçek sağ,
ne sen gerçek dirisin.
Sen de benim gibi birisin.

Dağlar! İçim kan ağlar, yaram gönlümü dağlar, gözyaşı sel olur çağlar, kalbim karalar bağlar, tüm hücrelerim kan ağlar,
Dağlar!
Abbas SIRLI