Dağınıklığın Şiiri Şiiri - Adel Gece Demir

I.
denizin altında uçmak
durmuşluktan yorulup koşmak
bu ağaç kovuğunda bulunurum telaşıyla
şehrin en işlek caddesine kaçmak
bu pencereden bakıyorum artık dünyaya.
ağrıtıyor başımı sessizlik
uyuyorum gürültüler içinde
mezarlarda yaşıyorum bir tek

sevmeyi öğrendim yozlaşmış ülkemin
dağılmış vatandaşlarını
bir güvenmeyi öğrenemedim
bir de babasız bir çocukluğun ağırlığını
geberene dek omuzlarımda taşımayı

insanın ya tanrısı olmalı
ya babası

yoksa salınıyorsun arayarak bir yol
yürünülesi ve bir yerlere çıkan
ve o yolda tutulacak eller, şanslıysan
ya da ölesiye yalnız
dikenler üstünde uyuyarak geceleri
sırtın kanlı
yüreğinde hep kimsesizlik derdi
dudağını bastırdığın her serzeniş
önlenebilir bir ölüme gebeydi
ne sandın
sabaha çıkmayacağını bilenler
yazdı kimliğine geceyi
nasılsa yaş on yedi
yolun tamamı edebilir
sonundayız ömrün petya gibi

ilk cinayette tükenmeyen
insanlığın derdi neydi

II.
yakılmışlıktan yoruldum, sönmüşlüğe kızgın değilim
hazzetmediğim bu alemde ölmüşlüğüme kefilim
bâkidir yaşamanın ısınamadığım telaşı
sızlayan kalbim hangi dipsizliğe yakışır
yanaşıp dünkü karanlığın akılsız sorumlularına
utanmadan aydınlık meselelerine karışır

ölürüm bir başkasının yaşaması uğruna
vicdanım halen bencillik korkusuyla bakışır